ongetemd leven

ongetemd leven

Een recensie van het boek Ongetemd leven, Vind het lef om helemaal jezelf te zijn.
Auteur: Glennon Doyle, Achtste druk, 2020
Oorspronkelijke titel: Untamed.

Loek Oudeman
Oosterwold, 21 december 2020

Je kunt het boek bestellen via onze webshop. Hetzelfde geldt voor de andere titels die worden genoemd.

“Mensontwikkeling is rijk, gecompliceerd en intensief en er bestaat geen instant-recept voor.”

Er was een periode – lang geleden – dat ik zelf-hulp boeken las, maar daar bewust mee stopte.
Ik vond ze ofwel oppervlakkig ofwel suggereren dat er een ei-van-Columbus in de gepresenteerde methode school. Dergelijke short-cuts zijn in mijn ogen helemaal niet mogelijk als het om duurzame mensontwikkeling gaat. Zo geloof ik evenmin in rechttoe-rechtaan coachmethodes, transformaties-in-een-week-retraites, massa-bijeenkomsten met motivational speakersen problem-solution therapieën die van de categorie ‘succes verzekerd’ zijn. Zo zit het leven simpelweg niet in elkaar. Gelukkig maar. Mensontwikkeling is rijk, gecompliceerd en intensief en er bestaat geen instant-recept voor.

Sinds lang vind ik daarom mijn inspiratie bij filosofen, theologen, kunstenaars. In woorden, beeld, film of muziek. En … eerlijk is eerlijk, soms ook in een uitzonderlijke wijn of in liefdevol bereid eten.

Eerlijke biografieën hebben ook mijn hart, zeker als er aandacht is voor de eigen schaduw.
Hoogtepunten dit jaar in dat opzicht waren Elton John, Ik Elton John en Edith Eger, De Keuze: Leven in vrijheid. En ik herlas Viktor Frankl, De zin van het bestaan, toen we dit jaar even niet goed wisten hoe we nog langer tegen de stroom op konden roeien.

Maar een oprecht hoogtepunt was het lezen van Glennon Doyle: Ongetemd leven, Vind het lef om helemaal jezelf te zijn.
Mijn geliefde kocht het en in mijn eerste reactie vroeg ik haar waar ze nu weer ons geld aan had uitgegeven. Het zag er nogal success-story-achtig uit en dat was het laatste waarvan ik dacht dat we er behoefte aan hadden.
Maar schijn bedriegt.

Margreet was nog bezig in een boek van een keramiste en dat “ongetemde” sprak me ergens toch aan. Het boek verhuisde naar mijn nachtkastje.
Alleen al door het voorwoord werd ik gegrepen. Daarin beschrijft de auteur kort een bezoek aan een dierentuin waarin een oppasser een kunstje doet met een afgericht jachtluipaard. Wat het dier na het kunstje laat zien, raakt haar tot in het diepst van haar wezen. Ik vermoed dat velen die het zullen lezen, het net zo confronterend en aangrijpend zullen vinden als ik. In haar boek werkt ze de metafoor van het afgerichte dier fijntjes uit aan de hand van haar persoonlijk levensverhaal.

Glennon Doyle heeft de kunst leren verstaan om zich op geheel eigen wijze te ontdoen van overtuigingen, verwachtingen die ouders, leraren, vrienden, vriendinnen en de samenleving van haar hebben. Op een dag wordt ze ‘wakker’ geschud. Ze gaat het gesprek met zichzelf aan. En dat gesprek blijft ze diepgaand voeren. Ze ont-dekt dat zij (onbewust) aan ieders verwachting heeft leren voldoen, behalve aan die van haar werkelijke zelf. Het ontbreekt haar aanvankelijk zelfs aan enig beeld van wie ze eigenlijk is.

Ze neemt de lezer mee in haar ontdekkingstocht waarin zij haar schaduwdelen ontdekt, eerlijk onderzoekt, doorleeft, doorvoelt, naar het licht brengt en integreert. Of het nu gaat over haar verslaving, de scheiding van haar partner, de opvoeding van haar kinderen, of het vrouwbeeld dat ze heeft geadapteerd om het uiteindelijk te verwerpen, Glennon gaat het aan.
Er is werkelijk niets dat ze uit de weg gaat. En dat heeft verstrekkende gevolgen.

Adembenemend.
Wat een verhaal.
Wat een spiegel.